María Monteiro
Garrote, máis coñecida por María dos Queixos, porque trataba
neles, ía polas casas mercando neles e logo os vendía no mercado en
Ortigueira e nas feiras. Vivía no lugar de Meixido, a menos de cen
metros da miña casa. Non tiña parentes achegados agás duas
sobriñas e un sobriño, solteiros tamén coma ela, foron os que a
cuidaron na hora da súa morte acontecida polo Nadal do ano 1941.
Esta muller era unha
persoa moi solitaria, nin á casa dos sobriños ía salvo por
moita necesidade , aos veciños saudábanos e seguía o seu camiño
sen entrar en conversación, motivo polo que cando morreu ninguén
sintiu grande pesar por ela.
A noite que morreu, aló polas once, as
sobriñas convidaron a todos os que a estaban velando, ás mulleres
con viño doce e aos homes con coñac, como era costume nos velorios.
Como bebida había en abundancia á xente foiselle subindo o alchol á
cabeza, deron en contar contos coma se se tratara dunha tasca ou
dunha fía de liño. Entre os presentes estaba un home moi contista,
aínda co que contase non tuvese moita gracia, el facía rir ao Demo
coa maneira de contalo. Cando todo era silencio no sobrado , soamente
a voz do contacontos máis o estalido das charamugas que producía o
sal que lle botaban aos círios para que non ardesen tanto, sentiuse
un laio tan forte que todos se puñeron de pé e botaron a correr
para o curral. Cando xa estaban todos fóra, unha muller dixo, Xesús
que lle pasaría á pobriña da María para queixarse así? pobriña,
canto ela estará sofrindo para pegar semellante berro.
Un dos homes que
estaba escoitando comezou a sintir vergonza de si mesmo, por haber
saído para fora coma os demais, entón, coa voz aínda medio
tremosa, dixo, rapaces, hai que volver para dentro? Ese berro non foi
a defunta quen o deu, vamos outra vez para o sobrado? o home entrou,
pero ao tempo que subía as escaleiras miraba para atrás, con
disimulo, haber se os demais o seguían. Ao chegar ao sobrado
comprobaron que a defunta seguía no cadaleito.
Todos se volveron a
sentar cada un onde estaba antes, pero non houbomáis contos en toda
a noite. Do único que se falou foi de onde sairía aquel berro tan
forte.
O día seguinte foi o
enterro. A xente que ía no acompañamento seguia a comentar o
sucedido no velorio. Cada vez era meirande a confusión do que aquelo
puidera ser. Aquel laio escoitarase tamén por toda a bisbarra e
todos coincidian que fora a mesma hora do velorio pero cada un
afirmaba que fora diante da súa casa, a pesar de haber máis de dous
quilómetros de distancia entre uns lugares e os outros.
Pasou o día do
enterro , pero os comentarois seguían. O pobo estaba preocupado.
Eran os anos despois da Guerra Civil, a Guerra Mundial estaba
andando. No noso país había moita fame e os raspiñeiros andaban a
roubar pola noite no maínzo nos hórreos. Os máis desconfiados
pensaban se sería obra dalgún destes amigos do alleo para que
ninguén saíse da casa pola noite a estorbarlles de realizar o seu
cometido. Outros falaban se sería algunha ánima que estivese
penando, para que rezasen por ela para que a librasen daquel
sufrimento.
Un home que nacera na
montaña de Lugo, opinaba se sería unha loba quente. Dicía que el
as tiña escoitado moitas veces e berraban da mesma maneira.
Despois deste
acontecemento, cando xa pasaran algo máis de duas semanas, houbo
unha fía de liño no lugar da Veiga, mentres as fiadoras estaban
ceando volveuse a sentir outro berro coma o que se escoitara no
velorio. Os homes sairon todos para fóra e atopáronse con tres
veciños do lugar de Lombao, a risas, un deles coa bocina dun
fonógrafo debaixo do brazo.
A partir daquela noite
a xente quedou máis tranquila por haberse aclarado de onde saíra o
berro. Pero os roubos do maínzo nos hórreos aínda seguiu uns anos
máis.
Narciso
No hay comentarios:
Publicar un comentario