lunes, 16 de julio de 2012

O QUE SUCEDEU NO VELORIO DE MARÍA DOS QUEIXOS


María Monteiro Garrote, máis coñecida por María dos Queixos, porque trataba neles, ía polas casas mercando neles e logo os vendía no mercado en Ortigueira e nas feiras. Vivía no lugar de Meixido, a menos de cen metros da miña casa. Non tiña parentes achegados agás duas sobriñas e un sobriño, solteiros tamén coma ela, foron os que a cuidaron na hora da súa morte acontecida polo Nadal do ano 1941.
Esta muller era unha persoa moi solitaria, nin á casa dos sobriños ía  salvo por moita necesidade , aos veciños saudábanos e seguía o seu camiño sen entrar en conversación, motivo polo que cando morreu ninguén sintiu grande pesar por ela.
A noite que morreu, aló polas once, as sobriñas convidaron a todos os que a estaban velando, ás mulleres con viño doce e aos homes con coñac, como era costume nos velorios. Como bebida había en abundancia á xente foiselle subindo o alchol á cabeza, deron en contar contos coma se se tratara dunha tasca ou dunha fía de liño. Entre os presentes estaba un home moi contista, aínda co que contase non tuvese moita gracia, el facía rir ao Demo coa maneira de contalo. Cando todo era silencio no sobrado , soamente a voz do contacontos máis o estalido das charamugas que producía o sal que lle botaban aos círios para que non ardesen tanto, sentiuse un laio tan forte que todos se puñeron de pé e botaron a correr para o curral. Cando xa estaban todos fóra, unha muller dixo, Xesús que lle pasaría á pobriña da María para queixarse así? pobriña, canto ela estará sofrindo para pegar semellante berro.

Un dos homes que estaba escoitando comezou a sintir vergonza de si mesmo, por haber saído para fora coma os demais, entón, coa voz aínda medio tremosa, dixo, rapaces, hai que volver para dentro? Ese berro non foi a defunta quen o deu, vamos outra vez para o sobrado? o home entrou, pero ao tempo que subía as escaleiras miraba para atrás, con disimulo, haber se os demais o seguían. Ao chegar ao sobrado comprobaron que a defunta seguía no cadaleito.
Todos se volveron a sentar cada un onde estaba antes, pero non houbomáis contos en toda a noite. Do único que se falou foi de onde sairía aquel berro tan forte.
O día seguinte foi o enterro. A xente que ía no acompañamento seguia a comentar o sucedido no velorio. Cada vez era meirande a confusión do que aquelo puidera ser. Aquel laio escoitarase tamén por toda a bisbarra e todos coincidian que fora a mesma hora do velorio pero cada un afirmaba que fora diante da súa casa, a pesar de haber máis de dous quilómetros de distancia entre uns lugares e os outros.


Pasou o día do enterro , pero os comentarois seguían. O pobo estaba preocupado. Eran os anos despois da Guerra Civil, a Guerra Mundial estaba andando. No noso país había moita fame e os raspiñeiros andaban a roubar pola noite no maínzo nos hórreos. Os máis desconfiados pensaban se sería obra dalgún destes amigos do alleo para que ninguén saíse da casa pola noite a estorbarlles de realizar o seu cometido. Outros falaban se sería algunha ánima que estivese penando, para que rezasen por ela para que a librasen daquel sufrimento.


Un home que nacera na montaña de Lugo, opinaba se sería unha loba quente. Dicía que el as tiña escoitado moitas veces e berraban da mesma maneira.


Despois deste acontecemento, cando xa pasaran algo máis de duas semanas, houbo unha fía de liño no lugar da Veiga, mentres as fiadoras estaban ceando volveuse a sentir outro berro coma o que se escoitara no velorio. Os homes sairon todos para fóra e atopáronse con tres veciños do lugar de Lombao, a risas, un deles coa bocina dun fonógrafo debaixo do brazo.


A partir daquela noite a xente quedou máis tranquila por haberse aclarado de onde saíra o berro. Pero os roubos do maínzo nos hórreos aínda seguiu uns anos máis.

Narciso

No hay comentarios:

Publicar un comentario